De val van de beer - hoofdstuk 2 - De breuklijnen barsten

Locatie: Kazan, Tatarstan

Jaar: 2027

Personages: Nurmukhammed (Tataarse politicus), Mahomed (Tsjetsjeense vertegenwoordiger), Irina (Boerjatische diplomaat)

Het was een koude ochtend in Kazan. De stad was bedekt met een dunne laag sneeuw en de lucht was grijs, een reflectie van de sombere tijden waarin de regio zich bevond. Het was hier, in een onopvallende vergaderzaal in een oud gebouw in het centrum van Kazan, waar enkele deelrepublieken voor het eerst elkaar zouden ontmoeten. De rimpelingen van de crisis in Moskou hadden hen gedwongen om samen te komen. Ze waren het erover eens: de tijd om in actie te komen was nu.

Nurmukhammed, een man van midden dertig, met de ernst van iemand die al decennia had geleefd in de schaduw van Moskou, zat achter zijn bureau en keek uit het raam. Hij vroeg zich af of deze bijeenkomst wel een verschil zou maken. De federatie was als een machine die langzaamaan uit elkaar viel, maar zou het genoeg zijn om een einde te maken aan de dominantie van Moskou? Of zouden ze het simpelweg overnemen?

"Het Kremlin heeft ons lange tijd behandeld als een voetnoot," zei Mahomed, de Tsjetsjeense vertegenwoordiger. Hij was een man die zijn ervaringen in de oorlog had gekend. Zijn ogen waren scherp, zijn woorden zwaar van ervaring. "Ze sturen hun soldaten naar ons, maar geven geen dekking voor de toekomst. We kunnen niet langer wachten."

Irina, een vrouw uit Boerjatië, nam een slok van haar thee en keek rustig naar Mahomed. "We kunnen niet blijven hangen in wraakgevoelens. Dit gaat niet over onze haat voor Moskou. Dit gaat over het bouwen van een toekomst voor onze mensen. Een toekomst die niet meer afhankelijk is van een gezag dat ons niet respecteert."

"Dat is precies waarom we hier zijn," zei Nurmukhammed. Hij stond op en liet zijn handen rusten op de tafel. "De rest van Rusland kan stikken in hun oorlogen. Wij moeten verder, onze eigen toekomst kiezen. Tatarstan heeft de middelen om zelfvoorzienend te zijn. We hebben grondstoffen, we hebben kennis, we hebben de mogelijkheid om te handelen. Het Kremlin biedt ons niets meer dan een gevangenis."

"En ik stel voor dat we die gevangenis breken," zei Mahomed fel. "Als we elkaar niet steunen, vallen we allemaal. Tsjetsjenië kan niet alleen staan. We moeten samenwerken. Stille diplomatie, een alliantie in de schaduw van de val van Moskou."

"En wat dan?" vroeg Irina. "Stel je voor dat wij, Tatarstan, Tsjetsjenië en Boerjatië, ons onafhankelijk verklaren. Wat is dan de volgende stap? Moskou zal ons verbranden. Ze zullen niet blijven toekijken. Het zal geen vreedzaam proces zijn. En hoe maken we deze breuk duurzaam?"

"Door niet alleen te vechten voor onafhankelijkheid," zei Mahomed met een vastberaden blik. "Maar door met elkaar een nieuw plan te maken. Samen kunnen we een systeem opbouwen zonder Moskou. In onze handen ligt de macht om de oostelijke regio’s van Rusland te beschermen. We kunnen militaire, economische en politieke druk uitoefenen op de rest van de federatie."

Er viel een stilte. Het was duidelijk dat er risico's aan verbonden waren. Niettemin begon het idee vorm te krijgen. Als Moskou zijn controle verloor, zouden zij het moeten overnemen. Daarvoor hebben ze elkaar nodig.

Nurmukhammed draaide zich om, zijn ogen gevuld met een soort hoop die hij al lang niet meer had gevoeld. "We moeten dit goed plannen. Als we ons in het openbaar verbinden, zal Moskou onze verhoudingen gebruiken tegen ons. We moeten discreet zijn. We moeten een plan maken voor de dag na de breuk om met een heldere boodschap naar buiten te komen. En wat gebeurt er met de olievelden in de Kaukasus, de economische centra in Siberië, de waterbronnen van de Baikal?"

Irina knikte. "Onze republiek heeft altijd onafhankelijkheid geëist, echter zonder samenwerking zal het onmogelijk zijn om onze landen te stabiliseren. Boerjatië heeft altijd gevochten voor zijn eigen autonomie, maar in een nieuwe wereld moeten we wel begrijpen hoe we moeten opereren zonder de steun van Moskou. We hebben de kennis en de middelen. Wat we vooral nodig hebben, is zekerheid."

"En steun van de wereld," zei Mahomed, terwijl hij de kamer inspecteerde. "Als de wereld ziet dat Moskou op instorten staat, zullen ze zich misschien achter ons scharen. Niet uit liefde voor onze onafhankelijkheid, maar uit angst voor de destabilisatie die het zal veroorzaken."

Nurmukhammed ademde diep in. "Dit zal niet makkelijk zijn. Maar het kan niet langer zo doorgaan. Onze mensen verdienen beter."

"Laten we het langzaam opbouwen," zei Irina. "Ik stel voor dat we met een kleine groep onze standpunten verder bespreken. Een plan om de rest van Rusland en de wereld te laten zien dat we in staat zijn om voor onszelf te zorgen, zonder hen."

De vergadering eindigde niet met duidelijke afspraken, maar het was een start. De eerste breuklijn was gezet. Het was niet het begin van een oorlog. Het was wel het begin van de eindstrijd voor Rusland. In de komende weken zouden de gesprekken in het geheim doorgaan. De banden tussen de deelrepublieken zouden sterker worden. En hoewel Moskou hen nog steeds in de gaten hield, voelde het voor de eerste keer alsof zij hun eigen toekomst in handen hadden.