De val van de beer - hoofdstuk 3 - Het verbond van de breuk

Locatie: Kazan, Tatarstan

Jaar: 2027, zomer

Personages: Nurmukhammed, Mahomed, Irina, Vezir

(Tataarse generaal), Timur (Tsjetsjeense generaal)

De weken die volgden op de vergadering in Kazan waren gevuld met opgewondenheid en geheimhouding. Wat begon als een gefluisterd gesprek in een oude vergaderzaal, was al snel een goed bewaard geheim. In de schaduw van Moskou werd iets nieuws opgebouwd: een alliantie. Deze zou niet alleen politiek gezien een uitdaging vormen voor het Russische centrale gezag, maar ook een militair gevaar dat Moskou in de komende jaren zou doen beven.

Nurmukhammed stond op het dak van een hoog gebouw in Kazan, waar de stad zich voor hem uitstrekte als een warboel van beton en staal. Het was het strategische hart van Tatarstan en dit was het moment waarop ze hun greep stevig zouden verstevigen. Tsjetsjenië en Boerjatië waren al praktisch tot alliantie overgegaan. De eerste concrete stappen waren gezet.

Het plan was eenvoudig, maar riskant: een gezamenlijke militaire en economische blokkade tegen Moskou. De deelrepublieken zouden hun gezamenlijke grondstoffen inzetten, handel drijven met de rest van de wereld via Turkije en andere landen die de afbrokkeling van Rusland als een kans zagen. Deze landen hadden hun ogen inmiddels ook gericht op de regio’s die geen deel meer wilden uitmaken van het Russische rijk.

"De olievelden in de Kaukasus zijn een startpunt," zei Vezir, de generaal van Tatarstan, toen hij naast Nurmukhammed kwam staan. "Als we die veilig kunnen stellen, hebben we voldoende middelen om een eigen leger op te bouwen."

"En de waterwegen van de Baikal," zei Timur, de Tsjetsjeense generaal, terwijl hij zijn handen over de balustrade liet glijden. "Dat moet een van de eerste dingen zijn die we ons toe-eigenen. De toegang tot die meren betekent controle over een van de grootste zoetwaterbronnen ter wereld."

"Het zal echter niet zo makkelijk zijn," zei Irina, die zich bij hen had gevoegd. "Moskou heeft altijd geprobeerd ons te verdelen. Als we de Oekraïense crisis als voorbeeld nemen, zullen ze alles doen om ons te treffen. Ze zullen ons tegen elkaar opzetten waar mogelijk."

Nurmukhammed knikte. "Dat weet ik. Maar als we blijven zwijgen, blijven we onder hun controle. We moeten nu onze daad stellen. We nemen terug wat van ons is: onze rijkdom en onze macht."

De militaire samenwerking tussen Tatarstan, Tsjetsjenië en Boerjatië was een delicate zaak. Elke republiek had zijn eigen legers, hun eigen manieren van werken. Tatarstan had goed getrainde troepen, maar een gebrek aan geavanceerde technologie. Tsjetsjenië had zich bewezen in het verdedigen van zijn grondgebied, maar beschikte over beperkte middelen.

Boerjatië was strategisch gelegen, met toegang tot de Baikal en dus cruciale waterwegen, maar het leger was in verhouding tot de andere twee niet bijzonder sterk.

De alliantie moest militaire samenwerking vereisen. De plannen voor een gezamenlijke legergroep waren in een vergevorderd stadium. Deze plannen brachten ook aanzienlijke risico’s en spanningen. De Tsjetsjeense generaal Timur was wantrouwig over de efficiëntie van Tataarse troepen, terwijl Irina van Boerjatië zich zorgen maakte over de overdaad aan concentratie van macht in Kazan.

"Als we de leiding over dit leger in Kazan vestigen, verliezen we dan niet de controle over de buitengrenzen?" vroeg Irina. "Boerjatië zal niet zomaar accepteren dat hun grenzen zonder overleg worden overschreden. We moeten een gezamenlijk opperbevel creëren, met gedeelde macht."

"Daarom moeten we vertrouwen op de kern van onze samenwerking," zei Nurmukhammed met vastberadenheid. "De middelen die we controleren, de grondstoffen, het water, de industrieën... die zijn de basis van onze macht. We zullen moeten samenwerken om niet verdeeld te raken."

De politieke strategie was net zo complex. De drie republieken hadden elkaar nodig. Het was duidelijk dat hun onafhankelijkheid niet gemakkelijk zou worden geaccepteerd door Moskou. Tatarstan, Tsjetsjenië en Boerjatië zouden niet snel als zelfstandige staten erkend worden door de rest van de wereld, tenzij ze konden bewijzen dat ze zichzelf konden handhaven, zowel op economisch als politiek vlak.

"Onze economieën moeten zichzelf kunnen dragen zonder de Russische bondgenootschapsstructuren," zei Mahomed tijdens een bijeenkomst met enkele politieke leiders van de drie republieken.

"De landbouwsector in Tatarstan, de energiebronnen van Tsjetsjenië, de visserij en de mijnbouw in Boerjatië... We moeten dat benutten."

Irina wees op de handelsroute die naar Turkije liep en die steeds belangrijker werd sinds de spanningen tussen Rusland en het Westen toenamen. "We kunnen met de juiste diplomatie een netwerk van bondgenoten creëren. De EU en de VS zullen niet actief onze onafhankelijkheid steunen, maar ze zullen liever een regionale heerschappij in plaats van een Russische tirannie willen. En de invloed van China in de regio... die moeten we ook niet onderschatten."

"Dat is waar," zei Nurmukhammed, terwijl hij zijn ogen naar de kaarten op tafel richtte. "China is een grote speler. Als we dit strategisch aanpakken, kunnen we als een buffer voor hen functioneren. Ze zullen geen verzet bieden zolang we hun toegang tot onze grondstoffen waarborgen."